ANLATICI

Gözlerimi yakına odaklayarak görmeye çalıştım.. Deneyin bakın gözünün önünü görememek nasıl bir şeymiş? İlkokulda mı öğretmişlerdi maddenin hallerini?.. Herkes ömrünün bir vaktinde denemiştir herhalde havayı görmeyi.. “havaya bakmak”.. “ağzı açık ayran budalası gibi havaya bakıyordu”.. Birini böyle tanımlayınca ne aptal görünüyor değil mi? Bu hayatta en çok tanımlardan korkmalı bana kalırsa; kalmaz ya.. neyse.. Küçükken bir kabahatim olunca ya da sevmediğim bir yemek önüme konunca iki elimle gözlerimi kapardım.. Yakın olmayan akrabalardan bunu bir tür oyun sanarak “ce-eeeee” nidaları çıkaranlar olurdu ara ara, çocukluk ne zordu.. Oysa ben kötü olduğunu düşündüğüm o durum ortadan kalksın, gözlerimi açtığımda yok olsun diye yapardım bunu; ona bir şans verirdim.. Son bir şans; yok olmak, toz olmak, kaybolmak için.. *** Gözlerimi açtığımda gitmiştin.. Ölseydin keşke, onu daha kolay kabullenirdim.. Sensizlik başta, tatile çıkmak gibiydi. Nasılsa sayılı gün çabuk geçecek, biz gene kavuşaca

Doktor muayene ettikten sonra , "turp gibisin" dedi. Doktora önce uzun uzun baktı, kendini ifade etmeye gücü yok gibiydi. Daha önceleri çok denemiş ama becerememiş gibi.. Söylemek isteyip de söyleyememenin yarattığı yumru düğümlendi boğazında. Bu durum için yazılmış bir şarkı var mıydı? Kolaya kaçıp, ezberden geçerdi zahmetsizce, mesaj yerini bulurdu.. Bi’ gayret; nefes alamayışlarını anlattı . Panikle nasıl uyandığını, nasıl ter döktüğünü.. Sonra geceleri sürekli aynı kabusu gördüğünü; artık sabahları üzerinde büyük bir ağırlıkla, zar zor uyanabildiğini söyledi . Doktor , "ruhunla senin derdin, bedeninle değil, git onu göster bi bilene” dedi , alaycı.. Eve gelirken, otobüste “birilerine anlatabilsem rahatlarım az da olsa” diye düşündü. Yine de kimseye güven olmazdı.. Daha önce de koşulsuz güvendiği insanlarca ihanete uğramış, geçmişini oluşturan sırların değersiz, sıradan bilgiler gibi ağızlarda dolaştığına şahit olmuştu. En çok buydu hayata karşı güvenini kıran, on